ما برای رسیدن به اهداف مشترکی چون دمکراسی، حقوق برابر، صلح و عدم خشونت -به‌طور ملی و فراملی- فراسوی تفاوت‌های ایدئولوژیک یا مذهبی، نژادی، قومی، و گرایش‌های جنسی مبارزه خواهیم کرد.

وجوه تولید سرمایه‌دارانه همیشه خدا در بحرانند. این تعریف مارکس از سرمایه‌داری است: سرمایه‌داری همیشه در بحران است؛ به عبارت دیگر بحران برای سرمایه‌داری بحران نیست، امری عادی است.

بايد دست از اسطوره‌پردازی درباره آن برداريم: انقلاب يعنی پيوسته زندگی‌کردن و ساختن لحظات جديد و مبتنی بر گسست. انقلاب يک رخداد نيست، بلکه يک هستی‌شناسی است.

شورش‌­های نان به یک معنا محصولِ ناتوانایی توأمانِ پوزیسیون و اپوزیسیون است، محصولِ مشترکِ دو نوع عجز، عجز پوزیسیون در عرصه­ ی اقتصادی و عجز اپوزیسیون در پهنه ­ی سیاسی.

امروز کمتر کسی است که تأیید نکند، جامعه ایران بیمار است و با بحران‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی رو‌به‌رو است. بحران‌ها به تعبیر دکتر شریعتی از فرط عمومیت، وقاحتشان از یاد رفته است.

در این مصاحبه محمدرضا نیکفر به برخی نظریات سال‌های اخیرش بازمی‌گردد: انقلاب بهمن و دوبنی بودن آن، ایمان و تکنیک، اسلامیسم، هرمنوتیک سوءظن‌، مرام و کارنامه چپ و موضوع‌های دیگر.

مرزکشی دقیقاً یعنی تعیین یک قلمرو، محدودسازی آن و تثبیت هویت آن قلمرو یا هویت‌بخشی به آن. این در حالی است که کلاً تعریف‌کردن یا تشخیص‌دادن چیزی نیست جز مرزکشی.

از حوالی سال ۱۳۸۱ از «مردم‌سالاری اسلامی» گذشتم، و از امکان سازگاری اسلام و دموکراسی بحث کردم. از نیمه دوم سال ۱۳۸۸ به «حکومت دموکراتیک سکولار» یعنی لزوم استقلال دولت از نهاد دین رسیدم.

به این هم باید توجه کنیم که دوره بحران دوره زایش فکر است و ما در دل بحرانیم: بحران در ایران، در منطقه و بحران در جهان. خوش‌بختی اندیشه در پرسش است و ما موضوعات اساسی فراوانی برای پرسیدن داریم.

کاترین مالابو به جهت کارهایش در مورد مفهوم شکل‌دهی/پذیری (پلاستیسیته) مشهور است، مفهومی که او از «پدیدارشناسی روح» هگل برگزیده و خلاقیت خود را در گفتارهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی امروز ثابت کرده است.

از پس هر ده انقلاب صدهزار جنگ مي‌آيد؛ به‌هر‌حال چه ده انقلاب، چه پانزده يا شانزده، هر چه بيشتر بهتر – ليکن نخستين کسي که در اين بابانديشيده است کارل مارکس است.

«ويرانی» درون‌مايه بسياری از آثار فلسفی، ادبی و هنری قرن بيستم بوده است. مضمونی که رد آن را می‌توان در دل تاريخ و در حوزه‌هايی چون نقاشی و فلسفه انتقادی گرفت.

موضوع این نوشته مسئله اقوام است، در کشوری چون ایران و در منطقه‌ای که ایران در آن قرار گرفته است. نوشته از نقد ناسیونالیسم می‌آغازد و سپس به بحث مشخص دموکراسی و حقوق اقوام می‌پردازد.

نظريه سياسی مدرن بر بنياد يک هندسه قرار دارد: هندسه سياسی داخل و خارج. همچنين مفهوم بنيادی فلسفه سياسی را نه آزادی و نه قدرت سياسی بلکه مرز می‌داند - مرزيی که قلمرو «حاکميت» يک کشور را می‌سازد.

من در اين مقاله قصد ندارم با تکيه بر تفاوت ميان ترجمه و تفکر از تز فرهادپور ابهام‌زدايي کنم چراکه گمان مي‌کنم در اين خصوص که تفکر و ترجمه در اين تز دو فرايند و دو موجوديت اساساً متمايزند جاي کوچک‌ترين ابهامي وجود ندارد.

آیا می‌توانیم سیاست را به سعادت خود پیوند بزنیم و رهبران خود را مهار کنیم تا در خدمت مردم و آبادی کار کنند؟ چه شد که سیاست به جای آنکه به فراهم آمدن «خاطر مجموع» ما کمک کند خاطر ما را مشوش و پریشان داشته است؟

پیش‌فرض «شتاب‌گرایی» این است که رهایی نیروی بالقوه کار باید از درون سرمایه‌داری متبلور شود، چون خودِ سرمایه‌داری این رهایی را ناممکن ساخته است. بنابراین راه‌حل هم باید در درون سرمایه‌داری جست‌وجو شود.

هر رخدادی امکانی عرضه می‌کند برای مشاهده چیزهایی که پیش از آن چندان آشکار نیستند. انتخابات − که استخوانی است لای زخم نظام ولایی − از آن رخدادهایی است که چیزهای بسیاری را برملا می‌کند، هم در مورد حکومت وجناح‌های آن، هم در مورد منتقدان و مخالفان نظام و هم در مورد جامعه.